De meeste weblogs over 'ICT & onderwijs' bespreken dagelijks allerlei leuke Web2.0-dingen waar eigenlijk iedere docent mee aan de slag zou kunnen. Het is allemaal zoveel makkelijker dan zeg 10 jaar geleden. Het is zelfs nu heel erg eenvoudig om als docent je eigen elektronisch leeromgeving in te richten en te gebruiken. Er zijn ook heel wat wiskundedocenten die dat doen en sommigen doen dat ook al heel lang. Wilfred Rubens heeft bij herhaling gewezen op het risico van al die leuke Web2.0-spullen:
"Je zou kunnen zeggen dat docenten met behulp van deze applicatie een eigen leeromgeving kunnen ontwikkelen. Dat heeft absoluut positieve kanten. Maar ook risico's. Op de eerste plaats kan dit er wellicht toe leiden dat docenten zich individualistisch opstellen, en bijvoorbeeld niet met collega's afstemmen over hoe zij welke tools ten behoeve van het onderwijs in gaan zetten." bron
Er staat ook nog een soort van discussie over de stelling "Web 2.0 kan leiden tot de docent als 'baas' in eigen klaslokaal. Dat is een risico." Het is een grappige stelling, want het suggereert dat je als docent niet de baas zou kunnen zijn in je eigen klaslokaal. Gelukkig blijft de invloed van schoolleiders, de psychologische druk van de rest van het team en andere misverstanden meestal beperkt tot cosmetische ingrepen in de communicatie met de buitenwereld en de accreditatiecommissie. Zo hoort het ook...
Toch is dit wel een interessant idee: docenten overleggen, werken in teams en stellen gemeenschappelijke doelen op, maken plannen en zo. Dat klinkt goed maar dat is gewoon onzin. Docenten zijn gewoon bevriende mogendheden, ongeleide projectielen die gewoon doen waarvan zij denken dat het belangrijk is. Als dat dan een beeetje overeenkomt met het algemene idee waar het om gaat dan werkt het. Is dat verkeerd? Wel nee, zo lang het werkt is het goed. In het onderwijs geldt maar één criterium: werkt het wat je doet?
Op de lerarenopleiding ben ik ooit begonnen als 'ELO-beheerder'. Na een jaar ploeteren kon ik niet anders dan tot de conclusie komen dat het nooit wat zou worden met dat ICT op de lerarenopleiding. Volgens mij is er sinds die tijd nog steeds niets veranderd. Het is nog steeds dweilen met de kraan open... alleen stroomt het water nu nog veel harder. Dat wist ik wel... Het was niks, het is niks en het zal ook nooit wat worden...
Kortom: als je als docent iets wilt kan je je niet veroorloven om te wachten tot je van bovenaf (of er naast) de middelen worden aangereikt. Wat je kan gebruiken is bagger en als je iets wilt dan is steevast het antwoord dat het niet kan of dat het niet past in het beleid. Beleid? Er was toch geen beleid... Nee dat klopt... daarom past het ook niet in het beleid. Begrijp je?
Ik heb (als docent) maar niet gewacht tot iemand dat allemaal voor mij ging regelen. Of nog erger: wachten tot er iemand langs zou komen met echt goede ideeën hoe je ICT in zou kunnen zetten in het onderwijs. Ik ben maar gewoon verder gegaan waar ik al 5 jaar mee bezig was: proberen om je lessen zo goed mogelijk te ondersteunen met ICT. Dat doe ik eigenlijk nog steeds... Alleen is het een beetje uit de hand gelopen...
De kwaliteit van onderwijs valt en staat bij de inzet van docenten, die bevriende mogendheden, die ongeleide projectielen... Als alle docenten zich hadden geschikt in de verkeerde ideeën, verkeerde maatregelen en de verkeerde uitgangspunten van de afgelopen jaren dan was er van het onderwijs helemaal niets terecht gekomen. Er wordt volgens mij te veel gepraat en te weinig gedaan. Lullen en zakkenvullen zullen we maar zeggen...
