"What we think, or what we know, or what we believe is, in the end, of little consequence. The only consequence is what we do."
John Ruskin
Vorige week stond in het teken van ‘Hoe kunnen we Willem zo veel mogelijk irriteren?’ Dat is goed gelukt. Ik mag wel zeggen: heel goed gelukt: van alle kanten begonnen mensen raar te doen. Sommige mensen zijn niet zo snel zodat deze week er hier en daar nog wat nadruppelt aan ongevraagde feedback en zinloze commentaren.
Het probleem is meestal dat mensen in wat ik zeg of schrijf van alles menen te kunnen ontdekken. Zo van ‘eigenlijk bedoel je dit’ of ‘ik heb ’t gevoel dat je…’. Terwijl dat meestal niet klopt of in het ergste geval niet relevant is. Vroeger had ik nog wel een 'soort neiging' om daar dan op in te gaan, maar meestal heeft dat niet echt veel zin. De meeste mensen hechten namelijk heel erg aan hun eigen perceptie van dingen en je moet de mensen natuurlijk ook niet te veel frustreren. Maar eerlijk gezegd: meestal hebben ze ’t fout.
In dat soort situaties weet ik weer waarom ik (lang geleden) met mijn studie psychologie gestopt ben. Daar wemelde het van dat soort ‘vage types’. Van die mensen die denken iets van andere mensen te begrijpen. Dat zijn de ergste. Deze mensen kunnen dan op veelbetekende toon je toefluisteren ‘ik heb ’t gevoel dat er in jou toch ergens heel diep toch wel heel veel …’ en dan volgt er meestal iets waar niemand verder ook niets mee kan. Als je daar dan op in gaat dan heb je pas echt een probleem. Je bent dus niet alleen een sukkel, je wilt het ook nog niet eens weten. Het is een soort oneindige lus, zullen we maar zeggen…
Terwijl, laten we nu eerlijk zijn, na 50 jaar ben ik toch wel een beetje de expert op het gebied van ‘hoe ik in elkaar steek’. Ik moet zeggen, eenvoudig is het niet, maar ik word er wel steeds beter in.
Ik geloof dat ik wel ongeveer begrijp wat het probleem is. Ik ben gewoon niet meegaand genoeg. Ik heb altijd wel iets te zeuren en dat moet je natuurlijk niet doen. Je moet gewoon enthousiast zijn en positief. Het doet er verder niet toe of dat terecht is of niet: nee hoor, leuk, geweldig, je bent goed bezig, goed plan. Dat is wat iedereen wil horen.
Sterker nog: je krijgt wel ’s idee dat mensen die ‘toevallig’ precies willen weten hoe iets zit en die niet automatisch overal enthousiast over zijn uiteindelijk nog het liefst de schuld krijgen dat het allemaal niet lukt. Je doet ook altijd zo negatief. Het lijkt er op dat als we nu maar met z’n alle roepen ‘het gaat heel goed’ dan gaat het vanzelf beter. Ja, nee dus... Je moet gewoon realistisch zijn ook als dat dan betekent dat je niet staat te springen van vreugde...
Wat dat betreft kan je dus maar beter zwijgen. Dat is ook wat de meeste mensen doen. Een beetje op de vlakte houden en vooral niet zeggen wat je vindt. Of vind gewoon wat iedereen vind. Dat ik ook heel veilig. Kijk en dat kan ik dus niet. Daarom wordt het nooit wat met mij. Ik ben niet erg goedgelovig. Iemand kan leuk plannen maken en heel enthousiast zijn, maar dan eerst zien. Iemand kan van alles beweren, maar dan graag bewijzen. Het gaat er immers niet om wat je zegt, maar wat doe je er mee? Als ik ergens een hekel aan heb dan is het dat ongefundeerd geleuter. De blatende schapen zullen we maar zeggen...
Mensen maken zich dan toch af en toe wel een beetje zorgen om mij, om mijn gezondheid, mijn geestelijk welbevinden en zo. Dat is dan toch ook wel aardig, maar echt nodig is dat niet. Ik ben (vind ik zelf) aardig terecht gekomen. Ik heb de leukste baan van Nederland en doe daarnaast nog allemaal leuke en interessante dingen. Alleen af en toe roep ik ’s wat. Ik weet het, het is gezeur en 't heeft geen zin, maar als je er niet tegen kan kijk dan maar gewoon even de andere kant op. Ok?
