Uit de oude doosDe laatste tijd komt meermaal de gedachte bij me op dat wiskunde-docenten misschien wel te veel slaaf van de methodes geworden zijn!Bij de invoering van de 2de-fase kan ik me herinneren dat er sprake van was dat scholen/secties het onderwijs zelf vorm zouden moeten geven! Dat was een goed plan! De praktische uitvoering was echter toch wel een beetje vreemd... tenzij je 'een methode kiezen', 'een studieplanner uitprinten' en 'een PTA in elkaar prutsen' zou willen betitelen als vormgeven. ...al met al wel een interessante gedachte! Zou het vak van docent niet veel meer aanzien krijgen als dit vak wordt uitgeoefend door mensen die mede vorm geven aan geinspireerd en kwalitatiatief hoogstaand wiskundeonderwijs? Voor elk niveau! Lessen waarbij jongeren in aanraking komen met het brede spectrum van de wiskunde! Dat wiskunde veel meer is dan domme sommen maken! Dat 'wiskunde doen' een creatieve bezigheid is... mensenwerk! Het wordt tijd voor een nieuw geluid. Maar daar zou een docent dan wel ruimte voor moeten krijgen! Dus minder lessen en meer tijd om zich te ontwikkelen als (mede)ontwikkelaar! Dat past volgens mij ook prima in het streven naar een leven lang leren!
Met hand-omdraai-taken blijken sommige leerlingen te excelleren, terwijl hun talenten bij "gewoon" schoolwerk onopgemerkt blijft. Het is verrassend voor een leraar(es) om te zien hoe sommige van de "goede" leerlingen het veel minder goed doen dan verwacht, terwijl sommige van de "zwakkere" leerlingen uitstekende prestaties neerzetten.Dat laatste is heel herkenbaar! Onderstaande opgave werd in één van mijn lessen in de eerste klas opgelost door een leerling:
'Normaal' kwam er bij deze leerling van de wiskundesommetjes niet zo veel terecht, maar het lukte haar wel deze (moeilijke!) opgave op te lossen en alle andere leerlingen van de klas (en de docent) te overtuigen van de juistheid ervan!
maandag 25 juli 2005
|
